Wkręt jedenasty

- Cieszę się, że mi zaufałaś - mówi Wrona, kiedy przytula Cię na pożegnanie - pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.
- Dziękuję - uśmiechasz się do niego.
- Dobra gołąbeczki, nie będę wam przeszkadzał. Chyba musicie pogadać. Do jutra - żegna się z Karolem i opuszcza Twoje mieszkanie.
Bierzesz głęboki oddech, przekręcasz zamek w drzwiach i odwracasz się. W przejściu z salonu do korytarza stoi Kłos. Opiera się o futrynę i uśmiecha do Ciebie lekko. Spuszczasz głowę, żeby zakryć rumieńce. Środkowy podchodzi do Ciebie, podnosi Twój podbródek i zmusza, żebyś spojrzała Mu w oczy.
- Karol.. ja przepraszam.. - mówisz cicho, ponownie opuszczając głowę. Czujesz jak Cię przytula.
- Kocham cię Olu - szepcze Ci do ucha. Odsuwasz się od Niego minimalnie i patrzysz Mu w oczy. Już masz mu odpowiedzieć, że czujesz to samo, że od dawna jest dla Ciebie kimś więcej niż przyjacielem. Niestety nie jest to możliwe, ponieważ z pokoju Twojego Syna słychać donośny płacz Michasia. W zaskakująco szybkim tempie, oboje znajdujecie w odpowiednim pomieszczeniu.
- Matko z ojcem! Michał, co się stało? - pytasz, widząc jak po twarzy spływa mu stróżka krwi.
- Psewlóciłem się i udezyłem o róg safki - łka Ci w ramionach.
- Zawiozę was do szpitala. Chyba trzeba będzie szyć.. - odzywa się równie przejęty Karol.


Wracacie ze szpitala. Siedzisz z Synem na tylnym siedzeniu samochodu Karola. Miał racje. Nie obeszło się bez szycia. Twój Syn był jednak bardzo dzielny, jak na pięcioletnie dziecko. Wchodzicie do mieszkania. W ramach podziękowania zapraszasz Karola na kolację. Przygotowujecie ją w trójkę, więc po 15 minutach wszystko jest gotowe.
- Mamusiu... - mówi cicho Michaś.
- Tak kochanie ? - uśmiechasz się do niego zachęcająco. Widzisz, że nie przychodzi mu to łatwo, więc bierzesz go na kolana i przytulasz.
- Bo wujek Andzej powiedział, że jeśli dorośli się całują, to znacy, że się kochają.. - zaczyna cicho. Karol oparł głowę na dłoni i z zaciekawieniem patrzył na Ciebie.
- A o czym jeszcze ci powiedział ? - zapytał  Karol.
- Że jestem jedyną osobą, któla może psemówić wam do lozumu - śmiejecie się cicho na te słowa - ale to nie jest śmiesne. Chciałbym, żeby Kalol był moim tatusiem.
- Wiesz Michałku, to nie zależy tylko ode mnie - uśmiecha się do Ciebie lekko speszony.
- To ja idę spać, a wy sobie lozmawiajcie - zeskakuje z Twoich kolan i wychodzi z kuchni.
- Ja też będę się zbierał.. - mówi po chwili ciszy. Wstaje i kieruje się do korytarza. Podążasz za Nim i łapiesz go za rękę.
- Zostań - szepczesz i przytulasz się do niego.


Kładziesz się obok Niego.
-Śpisz? - pytasz cicho. Odpowiada Ci cisza. Przytulasz się  do niego delikatnie - kocham cię Karol - całujesz go w policzek. Kiedy odsuwasz twarz, napotykasz radosne spojrzenie środkowego.
- ja ciebie też kocham - składa pocałunek na Twoich ustach. Zasypiasz wtulona w silne ramiona siatkarza.
__________________________________________________
Nawet nie zdajecie sobie sprawy, ile te wszystkie komentarze dają radości! ;)
Bardzo Wam dziękuję, za każde miłe słowo skierowane w moją stronę ;*
W ramach podziękowań dodaję rozdział ;)
Pozdrawiam Was serdecznie <3