Epilog

Minęło już pięć lat, a Ty dalej nie do końca pozbierałaś się po utracie Michałka. Ale przecież życie toczy się dalej. Od śmierci Synka, nie było dnia, żebyś nie zawitała na cmentarzu. Opowiadałaś Mu wtedy o wszystkim, co dzieje się poza murami. Zdarzało się, że płakałaś. W takich chwilach nie wiadomo skąd, obok pojawiał się Karol. Był takim aniołem stróżem.
Dokładnie rok temu wzięliście ślub. Nie chcieliście hucznego wesela. Ograniczyliście się do przyjęcia w gronie rodziny i przyjaciół.
- Nigdy więcej mnie nie dotkniesz! - wrzeszczysz na męża, siedzącego obok łóżka.
- Jeszcze zobaczymy kochanie - zaśmiał się i złapał Twoją dłoń.
- No pani Olu, jeszcze troszeczkę - mówi do Ciebie położna. Chwilę później na sali słychać donośny płacz.
- Gratulacje, mają państwo synka - uśmiechnęła się do Was - wybraliście już imiona?
- Arkadiusz Michał - mówicie równocześnie i uśmiechacie się do siebie.


- Jest taki podobny do ciebie - szepcze Karol, kiedy trzymasz Małego na rękach.
- Ciesz się, że wzrost odziedziczył po tobie - śmiejesz się cicho.
- Mogę? - pyta niepewnie. Uśmiechasz się do Niego i ostrożnie przekazujesz Arka - Cześć maluszku - mówi do niego z wielkim zacieszem na buzi. Chyba każda kobieta, widząc taki obrazek nie umie powstrzymać łez wzruszenia. Tak też jest w Twoim przypadku.

~*~ Kilka lat później ~*~

- Wiesz mamusiu, śnił mi się dzisiaj taki mały chłopczyk. Był chyba w moim wieku - mówi Arek, kiedy jecie śniadanie.

- A jak wyglądał? - zapytał Karol, upijając łyk herbaty.

- Miał blond włoski i niebieskie oczka. Mówił, że ma na imię Michał. Bawiłem się z nim na placu zabaw - uśmiecha się do Was i zajmuje się śniadaniem. Patrzysz na Karola, który kiwa głową na znak potwierdzenia. Łapie Cię za rękę i uśmiecha lekko.

- Jak chcesz to cię do niego zabierzemy. Tylko wiesz, teraz się z nim nie pobawisz.. - wzdychasz lekko.

- Dlaczego ? - pyta zawiedziony.

- Bo wiesz, Michaś jest w niebie. Bawi się z aniołkami, ale jeśli tylko go o to poprosisz, pewnie przyjdzie do ciebie w śnie - Karol bierze Arka na kolana i całuje jego czółko.

- Czyli Michał jest moim bratem? - pyta, stojąc na przeciwko ślicznego nagrobka Twojego pierworodnego.

- Tak - głaszczesz go po główce.

- Super! - krzyczy uradowany.

Po Twoich policzkach spływają słone krople wzruszenia. Wiesz doskonale, że Arek będzie miał oparcie nie tylko w Tobie i Karolu. Będzie przy Nim ktoś jeszcze. I mimo, że Michałka nie ma już między Wami w postaci cielesnej, to każdego dnia czujesz Jego obecność.

_______________________________________________

Tak, wiem. Całkiem skopałam ten epilog. Bardzo Was za to przepraszam.

Nie chciałam ciągnąć tego bloga dalej, bo nie miałby najmniejszego sensu. Byłoby to bardziej lanie wody, a tego raczej nie lubię robić. Postanowiłam, więc go skończyć.

Dziękuję wszystkim razem i każdej z osobna, za czytanie i komentowanie tego bloga ;) nie wiecie nawet ile razy miałam na twarzy uśmiech, widząc zainteresowanie moimi wypocinami ;)

Chciałabym, żeby każda osoba, która czytała tego bloga, zostawiła po sobie jakiś ślad w postaci komentarza. Nie musi byś on rozbrajająco długi czy sensowny. Wystarczy mi nawet jedna emotikonka. Chociaż pod tym postem pokażcie, ile jest Was tak na prawdę ;)

Pozdrawiam serdecznie po raz ostatni z tego miejsca ;) <3

Wkręt piętnasty

Stoisz nad grobem swojego dziecka, a przecież nie taka jest kolej rzeczy. To Ty powinnaś pierwsza odejść na tamtą stronę. Przecież Michaś miał dopiero 5 lat. To niedorzeczne. Pogrzeb zakończył się jakieś 2 godziny temu, a Ty nie ruszyłaś się z miejsca. Bezradnie patrzysz na stos wiązanek. Nie masz siły nawet płakać. W ostatnich dniach płacz był chyba jedynym stałym punktem Twojego dnia.
- Ola.. - słyszysz cichy głos Karola. Nie potrafisz na Niego spojrzeć. Cały czas wydaje Ci się, że On, tak jak cała reszta, obwinia Cię o śmierć Michała - chodźmy już. Rozgrzejesz się, ubierzesz w coś cieplejszego i wieczorem wrócimy - przytula Cię od tyłu. Unosisz głowę do góry i spoglądasz Mu w oczy. Nie można było dostrzec już tych wesołych iskierek, które zawsze w nich gościły. Kiwnęłaś głową. Nie miałaś siły nawet odpowiedzieć. Chwycił Twoją dłoń i ścisnął ją lekko, jakby chciał dodać Ci otuchy.
Po wejściu do mieszkania od razu skierowałaś się do łazienki. Wzięłaś szybki prysznic. Tam nie kryłaś nawet swoich łez.
Chwilę później wycierałaś już swoje ciało miękkim ręcznikiem. Założyłaś czystą bieliznę, ubrałaś się. Westchnęłaś lekko, kiedy spojrzałaś na swoje odbicie. Czerwone, podpuchnięte oczy. Zapadnięte policzki, zero uśmiechu. Taka teraz byłaś. I przez dłuższy czas pewnie taka zostaniesz.
Opuściłaś pomieszczenie i skierowałaś się do kuchni, gdzie siedział Karol. Z reguły starał się nie płakać przy Tobie. Teraz nie zauważył nawet, że zmaterializowałaś się obok Niego. Położyłaś Mu dłoń na ramieniu. Wzdrygnął się lekko. Otarł mokre policzki, pociągnął nosem i przyciągnął Cię do siebie. Usiadłaś Mu na kolanach i wtuliłaś w Niego, jak mała dziewczynka.
- Nie mam siły Karol, mam dosyć tego wszystkiego - szepczesz cicho.
- Musisz być silna. Szczególnie teraz - gładzi delikatnie Twoje plecy.
Wypijasz ciepłą herbatę z cytryną i kierujesz się do pokoju Michasia. Słyszysz jego śmiech odbijający się o ściany, jego płacz, kiedy rozciął sobie główkę, widzisz Go siedzącego na dywaniku, kiedy bawi się samochodami. Bierzesz misia, z którym spał i wychodzisz z pokoju. Kierujesz się do sypialni. Kładziesz się pod kocem i najmocniej jak tylko potrafisz przytulasz misia do siebie. Chwilę później dołącza do Ciebie Karol. Przytula Cię do siebie i chwilę później słyszysz Jego równomierny oddech.


Jesteś w jakimś pomieszczeniu. Nie masz zielonego pojęcia, gdzie się znajdujesz. Ściany są śnieżno-białe. W tle gra uspokajająca muzyka.
- Mamusiu!- czujesz jak do Twojej nogi przytula się Michaś.
- Synku.. - kucasz i zamykasz Go w swoich objęciach.
- Przepraszam.. - szlocha cicho.
- Za co?
- Że was zostawiłem.. Ja na prawdę nie miałem już siły..
- Nie masz za co przepraszać. Na zawsze będziesz tutaj - łapiesz jego rączkę i przysuwasz do swojej klatki piersiowej.
- Bardzo was kocham - całuje Twój policzek - powiedz tatusiowi, że jego też odwiedzę - uśmiechnął się do Ciebie - teraz musze już iść, ale obiecuję, że nie widzimy się ostatni raz.
- My ciebie też kochamy - całujesz Jego czółko. Oddala się. Po chwili się odwraca, macha Ci i znika.


Otwierasz oczy i kręcisz głową niedowierzając. Spoglądasz na śpiącego Karola. Oddychasz głęboko. Starasz się zasnąć. Po kilku minutach bezsensownego kręcenia się, postanawiasz wstać. Zarzucasz na siebie szlafrok i kierujesz się do kuchni. Nalewasz sobie szklankę wody i siadasz przy stole.
- Dlaczego nie śpisz?
- Rozmawiałam z nim.. - mówisz cicho. Karol spogląda na Ciebie z zaciekawieniem - prosił, żeby Ci przekazać, że ciebie też niedługo odwiedzi - uśmiechasz się delikatnie.
- Chodź spać - mówi, łapiąc Cię za rękę - jutro będzie ciężki dzień..
Odstawiasz szklankę i kierujesz się do sypialni. Chwilę później ponownie zasypiasz.
___________________________________
Jak widać, nie był to sen Oli.. Też wolałabym tamtą wersję, ale tak sobie postanowiłam i nie mogłam tego zmienić ;)
Pozdrawiam ;*

Wkręt czternasty

Całą noc przesiedziałaś przy łóżku Syna. Karola wysłałaś do domu. W końcu dzisiaj rano musiał stawić się na treningu. Zaraz po nim zjawił się w szpitalnej sali, razem z torbą treningową. Widziałaś, że zupełnie jak Ty, tej nocy nie zmrużył nawet oka.
- Co z Michasiem? - usiadł obok Ciebie.
- Bez zmian.. - westchnęłaś - A co jeśli on się nie wybudzi? - zapytałaś drżącym głosem.
- Nawet tak nie mów - przyciska Cię do swojej klatki piersiowej - jest śliny, wyliże się z tego.
- Mamusiu - szepcze cicho. Odrywasz się od Karola i patrzysz na  Michałka.
- Pójdę po lekarza.
- Nie idź - protestuje Malec. Karol zastygł w bezruchu. Wymieniliście zdziwione spojrzenia. Mimo tego, Kłos usiadł z drugiej strony łóżka.
- Wezmies mnie za ląckę tatusiu?
- Jasne - pocałował delikatnie Jego dłoń.
- Chciałem wam tylko powiedzieć, że baldzo was kocham - uśmiecha się nikle i zamyka oczy. W tym  samym momencie wszystkie aparatury zaczynają szaleć. Do sali wbiegają lekarze, pielęgniarki. Wypraszają Was z pomieszczenia. Siedzisz na krzesełku, tempo wpatrując się w szpitalną ścianę. Kłos przechadza się nerwowo po korytarzu. Obydwoje milczycie. Kiedy z sali wychodzi lekarz, zrywasz się na równe nogi.
- Panie doktorze, co z nim? - pytasz z nadzieją. Patrzy Ci w oczy i wzdycha lekko.
- Przykro mi.. Nie mogliśmy już nic zrobić.. - mówi i odchodzi.
W ułamku sekundy Twoje serce rozpada się na milion kawałeczków. Czujesz, jak po policzkach zaczynają spływać łzy.
- Nie.. To nie prawda.. - szepczesz. Karol otacza Cię swoimi silnymi ramionami - powiedz mi, że wejdę do sali i znów usłyszę, jego głos, śmiech, że spojrzę w jego oczy i przytulę go.. - łkałaś - powiedz, że on żyje..
- Chciałbym to zrobić.. - szepcze Ci do ucha. Jednak więcej do Ciebie nie dociera. Jedyne co widzisz to ciemność.
Budzisz się podłączona do kroplówki. Obok łóżka dostrzegasz Karola. Siedzi z rękoma opartymi na kolanach, twarzą ukrytą w dłoniach. Dotykasz delikatnie jego kolana. Pociąga nosem i spogląda na Ciebie. Wyciera mokre policzki.
- Jak się czujesz? - pyta głaszcząc wierzch Twojej dłoni. Nie jesteś w stanie Mu odpowiedzieć. Odwracasz głowę i zamykasz oczy, próbując powstrzymać łzy, które napływają do Twoich oczu.
- Dlaczego ? - pytasz cicho.
- Nie wiem.. Mam nadzieję, że ten skurwiel za to odpowie.
Nic więcej nie musi mówić. Wystarczy, że jest przy Tobie, przytula Cię i szepcze, że wszystko się jakoś ułoży. Ale czy na pewno? Tego nie wiesz. Nie wyobrażasz sobie swojego dalszego życia. Wszystko straciło sens. Gdyby nie Karol, pewnie dawno byłabyś z Michałkiem po tamtej stronie.
- Widzę, że się pani obudziła.. - do sali wchodzi lekarz. Ten sam, który powiadomi Cię o śmierci Syna. Patrzy na Was z współczuciem - jak się pani czuje?
- Pyta pan o stan psychiczny, czy fizyczny? - pociągasz nosem.
- Przepraszam - wzdycha lekko - muszę zbadać pacjentkę.. - spogląda na Karola. Ten z kolei wstaje z szpitalnego krzesełka, całuje delikatnie Twoje czoło i opuszcza salę.
- Dlaczego? - zadajesz to pytanie po raz kolejny, mając nadzieję, że ktoś udzieli Ci sensownej odpowiedzi.
- Chłopiec miał liczne obrażenia wewnętrzne i zewnętrzne.. - mówi, badając Cię - zostawimy panią na obserwacji. Jutro dostanie pani wypis - zabiera puste opakowanie po kroplówce i kieruje się w stronę drzwi - na prawdę bardzo mi przykro..
Chwilę po nim do sali wchodzi Karol. Nie mówi nic. Po prostu kładzie się obok Ciebie, otacza Cię ramionami i całuje Twoje czoło. Oboje płaczecie. Zasypiacie ze zmęczenia, kiedy do sali wdrapują się pierwsze promienie słoneczne.
________________________________________
Jestem okropna. Możecie mnie teraz zlinczować za uśmiercenie Michałka, pozwalam Wam na to. Moja dotychczasowe blogi kończyły się szczęśliwie, ale doszłam do wniosku, że w życiu nigdy nie jest tak kolorowo. Wybrałam więc smutniejsze rozwiązania..
Nie martwcie się, to jeszcze nie koniec! ;)
Pozdrawiam serdecznie <3

Wkręt trzynasty

Czułaś się okropnie. Oprócz tego jednego telefonu, Rafał nie odezwał się ani razu. Cały czas miałaś przed oczami widok pobitego Michasia. Pękało Ci serce, kiedy pojawiała się myśl, że być może Jego już nie ma. Że dołączył do grona aniołków. Ale przecież nic nie mogłaś zrobić. Byłaś kompletnie bezsilna. Razem z Karolem, byliście na komisariacie, żeby zawiadomić o telefonie od Rafała. Oni jednak w dalszym ciągu nie robili praktycznie nic.
- Ma pan dzieci? - zapytałaś, kiedy po raz kolejny usłyszałaś, że trzeba czekać.
- Mam czteroletnią córeczkę - odpowiedział zaskoczony funkcjonariusz.
- To niech pan się postawi na moim miejscu i wyobrazi sobie, że to właśnie pana dziecko zostało porwane, pobite i Bóg wie co jeszcze! - wydusiłaś przez łzy.
- Postaram się jakoś przyspieszyć to wszystko - powiedział po chwili zastanowienia.
- Dziękuję - wyszeptałaś i wraz z Karolem opuściłaś pomieszczenie.
Faktycznie, sprawa ruszyła z miejsca, a policjant, z którym rozmawiałaś, dwoił się i troił, żeby odnaleźć Michasia.
Karol też nie znosił tego najlepiej. W ostatnich meczach sezonu, praktycznie cały czas stał w kwadracie dla rezerwowych. A przecież czekały go jeszcze mecze o wejście do finału. Mało spał. Mimo tego, był znacznie silniejszy od Ciebie. Widział pozytywne strony tam, gdzie Ty dostrzegałaś tylko negatywy.


Kolejny dzień, kolejny taki sam. Może i by taki był. Gdyby nie telefon z policji. Odnaleźli Michałka, a Rafała zamknęli. Powiedzieli Ci, że Twój Syn został przewieziony do szpitala. Chwilę później, byłaś na bełchatowskiej hali, gdzie siatkarze Skry mieli właśnie trening. Ochroniarze znali Cię już doskonale, także nie było problemu, żebyś weszła do środka. W ułamku sekundy wszystkie spojrzenia skierowane były na Ciebie. Karol spojrzał w Twoją stronę z przerażeniem.
- Co się stało ? - zapytał przejęty.
- Michaś.. on.. znaleźli go - wydukałaś i wtuliłaś się w Kłosa.
- Gdzie on teraz jest?  - wyszeptał.
- W szpitalu..
- Jedziemy tam - złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę wyjścia - trenerze..
- Jedź! - krzyknęli wszyscy na raz. Posłałaś im lekki uśmiech i chwilę później siedziałaś już w kłosowym samochodzie. Karol nawet się nie przebrał. Docieracie do szpitala, gdzie jest także policja.
- Dziękuję - mówisz przez łzy i bez żadnego pohamowania, przytulasz policjanta, który najbardziej angażował się w całą sprawę.
- Możemy go zobaczyć? - pyta równie przejęty Kłos.
- Jest przygotowywany do operacji, ale myślę, że na chwilę możecie wejść - uśmiechnął się do was lekarz, który niedawno zmaterializował się obok Was. Wchodzicie to sali. Serce Cię boli, kiedy widzisz własnego Syna w takim stanie. Cały poobijany, posiniaczony. Do oczu napływają Ci łzy.
- Michaś - szepczesz, łapiąc go za rękę.
- Tak bardzo się bałem Mamusiu.. - po jego policzkach również spływają łzy.
- Jesteś bardzo dziennym chłopcem - odzywa się Karol, który obejmuj Cię jednym ramieniem. Drugą rękę natomiast trzyma na Twojej i Michałka.
- Tatuś - szepcze z lekkim uśmiechem. Spoglądasz na siatkarza. W jego oczach lśnią łzy. Uśmiechasz się do niego - bardzo Was kocham.
- My ciebie też - odpowiadamy mu razem.
- Przepraszam, ale musimy zabrać Małego na operację.. - mówi pielęgniarka przez lekko uchylone drzwi. Delikatnie całujesz czoło Syna. Karol wykonuje ten sam gest. Chwilę później przewożą Go na salę operacyjną.
Trzy godziny później z pomieszczenia wychodzi lekarz.
- Panie doktorze, co z nim ? - pytasz przejęta.
- Następne 24 godziny będą decydujące - mówi i odchodzi, a Ty czujesz jak nogi odmawiają Ci posłuszeństwa.
____________________________________
Troszkę dramatycznie, nie :D?

Wkręt dwunasty

Dni mijały Ci bardzo szybko. Nim się obejrzałaś, za oknem nastała wiosna. Siedziałaś na kanapie z Michałkiem. Oglądaliście bajki. Z środkowym układa Ci się świetnie. Nigdy przedtem nie czułaś czegoś takiego do innego osobnika płci przeciwnej.
- Mamusiu, mogę iść na plac zabaw? - zapytał nagle Blondynek.
- Michaś.. Przecież dopiero co byłeś chory.. - wzdychasz lekko. Mimo to wiesz, że zaraz się złamiesz. Nie potrafisz odmówić tym ślicznym, niebieskim tęczówkom.
- Plooooooosę - patrzy na Ciebie smutny, wzrokiem.
- No dobrze idź, ale jak cię zawołam, to od razu wracasz okej ?
- Jasne - przytula się do Ciebie. Chwilę później pędzi do korytarza, gdzie zakłada bluzę i buty - dziękuję - krzyczy i wychodzi z mieszkania. Na szczęście plac zabaw macie zaraz pod blokiem.


Około godziny później w Twoim mieszkaniu zjawia się środkowy. Wita się z Tobą czule, po czym opada na kanapkę.
- Padam na twarz - wzdycha cicho.
- Jeszcze tylko kilka meczy, mistrzu - wtulasz się w niego.
- Wiem - całuje czubek Twojej głowy - a gdzie Michaś ?
- Na placu, nie mógł usiedzieć w domu - śmiejesz się cicho. Przestajesz jednak, kiedy czujesz, jak mięśnie Karola napinają się - co się stało ?
- Ola.. Ja go nie widziałem na placu.. Owszem, bawi się kilkoro dzieciaków, ale daje sobie rękę uciąć, że naszego tam nie było..
Patrzysz na niego z przerażeniem. W ułamku sekundy jesteś przy oknie. Faktycznie. Nie ma Michasia. Czujesz jak nogi się pod Tobą uginają. Robi Ci się słabo. Później jest już tylko ciemność
Budzisz się w ramionach Karola.
- Powiedz, że to mi się tylko śniło.. - szepczesz cicho. Odpowiedzi jednak nie otrzymujesz. Zrywasz się na równe nogi. Znów kręci Ci się w głowie. Szybko dochodzisz do siebie. Łapiesz telefon i dzwonisz po wszystkich znajomych. Nikt nic nie wie.
- Musimy zgłosić zaginięcie na policji.. - mówi, przytulając Cię do siebie.
- Przecież oni i tak nic z tym nie zrobią - czujesz się bezsilna. Zupełnie jakby ktoś wypompował z Ciebie wszystkie siły i chęci do życia.
Mimo tego, dajesz zawieźć się na posterunek, zgłaszasz zaginięcie i nie pozostaje Ci nic innego, jak czekanie.
Wraz z Karolem, obchodzicie kilkakrotnie najbliższą okolicę. Jednak nigdzie nie ma Twojego Synka. Wracacie do mieszkania. Siadasz na kanapie i chowasz twarz w dłonie. Po policzkach spływają Ci łzy.
- To wszystko moja wina - szepczesz - gdybym mu nie pozwoliła..
- Nawet tak nie myśl - przerywa Ci Kłos - znajdzie się - przytula Cię mocno - wszystko wróci do normy - gładzi delikatnie Twoje plecy.


Mija kilka dni. Nadal nic nie wiadomo. Policja niby szuka, a tak na prawdę nie robią nic w tym kierunku. "Przecież to pięciolatek. Poradzi sobie." Te słowa odbijają się w Twojej głowie niczym echo. Nie jesz, nie śpisz. Praktycznie nie funkcjonujesz. Gdyby nie Karol, byłoby jeszcze gorzej.
Z zamyślenia wyrywa Cię telefon. Zrywasz się z kanapy i z szybkością błyskawicy dopadasz telefon.
- Halo ? - mówisz drżącym głosem.
- Mamusiu! -słyszysz głos Michasia. Czujesz lekką ulgę. Przynajmniej wiesz, że żyje.
- Zamknij się gnoju! - dochodzi do Ciebie odgłos bicia i dziecięcy płacz. Po Twoich policzkach również spływają łzy - a ty mnie uważnie posłuchaj. Jego niedługo już nie będzie, więc nic nie stanie na przeszkodzie, żebyśmy byli razem.
Nie zdążyłaś już nic powiedzieć, bo w słuchawce brzmi dźwięk rozłączonego połączenia. Upuszczasz telefon i upadasz na ziemię. Zanosisz się płaczem.
- Boże, Ola! Co się stało? - do mieszkania wpada Karol. Przytula Cię mocno i kołysze lekko w celu uspokojenia Cię.
- On go zabije - szepczesz przez płacz.
- Nikt nikogo nie zabije, o czym ty mówisz?
- Rafał. Porwał Michasia. Dzwonił dzisiaj. Słyszałam jak go bił - dławisz się swoimi łzami. Spoglądasz na Karola. Po jego twarzy również spływają łzy.
- Nie pozwolę na to - szepcze Ci do ucha i całuje w czoło.


_________________________________________
Chyba zbliżamy się o końca :D
Wiem, jestem okropna, zepsułam sielankę.. Przepraszam ;*
Z kim się widzę w niedzielę w Energii :D ?
Pozdrawiam <3

Czytasz=Komentujesz=Motywujesz!

Wkręt jedenasty

- Cieszę się, że mi zaufałaś - mówi Wrona, kiedy przytula Cię na pożegnanie - pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.
- Dziękuję - uśmiechasz się do niego.
- Dobra gołąbeczki, nie będę wam przeszkadzał. Chyba musicie pogadać. Do jutra - żegna się z Karolem i opuszcza Twoje mieszkanie.
Bierzesz głęboki oddech, przekręcasz zamek w drzwiach i odwracasz się. W przejściu z salonu do korytarza stoi Kłos. Opiera się o futrynę i uśmiecha do Ciebie lekko. Spuszczasz głowę, żeby zakryć rumieńce. Środkowy podchodzi do Ciebie, podnosi Twój podbródek i zmusza, żebyś spojrzała Mu w oczy.
- Karol.. ja przepraszam.. - mówisz cicho, ponownie opuszczając głowę. Czujesz jak Cię przytula.
- Kocham cię Olu - szepcze Ci do ucha. Odsuwasz się od Niego minimalnie i patrzysz Mu w oczy. Już masz mu odpowiedzieć, że czujesz to samo, że od dawna jest dla Ciebie kimś więcej niż przyjacielem. Niestety nie jest to możliwe, ponieważ z pokoju Twojego Syna słychać donośny płacz Michasia. W zaskakująco szybkim tempie, oboje znajdujecie w odpowiednim pomieszczeniu.
- Matko z ojcem! Michał, co się stało? - pytasz, widząc jak po twarzy spływa mu stróżka krwi.
- Psewlóciłem się i udezyłem o róg safki - łka Ci w ramionach.
- Zawiozę was do szpitala. Chyba trzeba będzie szyć.. - odzywa się równie przejęty Karol.


Wracacie ze szpitala. Siedzisz z Synem na tylnym siedzeniu samochodu Karola. Miał racje. Nie obeszło się bez szycia. Twój Syn był jednak bardzo dzielny, jak na pięcioletnie dziecko. Wchodzicie do mieszkania. W ramach podziękowania zapraszasz Karola na kolację. Przygotowujecie ją w trójkę, więc po 15 minutach wszystko jest gotowe.
- Mamusiu... - mówi cicho Michaś.
- Tak kochanie ? - uśmiechasz się do niego zachęcająco. Widzisz, że nie przychodzi mu to łatwo, więc bierzesz go na kolana i przytulasz.
- Bo wujek Andzej powiedział, że jeśli dorośli się całują, to znacy, że się kochają.. - zaczyna cicho. Karol oparł głowę na dłoni i z zaciekawieniem patrzył na Ciebie.
- A o czym jeszcze ci powiedział ? - zapytał  Karol.
- Że jestem jedyną osobą, któla może psemówić wam do lozumu - śmiejecie się cicho na te słowa - ale to nie jest śmiesne. Chciałbym, żeby Kalol był moim tatusiem.
- Wiesz Michałku, to nie zależy tylko ode mnie - uśmiecha się do Ciebie lekko speszony.
- To ja idę spać, a wy sobie lozmawiajcie - zeskakuje z Twoich kolan i wychodzi z kuchni.
- Ja też będę się zbierał.. - mówi po chwili ciszy. Wstaje i kieruje się do korytarza. Podążasz za Nim i łapiesz go za rękę.
- Zostań - szepczesz i przytulasz się do niego.


Kładziesz się obok Niego.
-Śpisz? - pytasz cicho. Odpowiada Ci cisza. Przytulasz się  do niego delikatnie - kocham cię Karol - całujesz go w policzek. Kiedy odsuwasz twarz, napotykasz radosne spojrzenie środkowego.
- ja ciebie też kocham - składa pocałunek na Twoich ustach. Zasypiasz wtulona w silne ramiona siatkarza.
__________________________________________________
Nawet nie zdajecie sobie sprawy, ile te wszystkie komentarze dają radości! ;)
Bardzo Wam dziękuję, za każde miłe słowo skierowane w moją stronę ;*
W ramach podziękowań dodaję rozdział ;)
Pozdrawiam Was serdecznie <3

Wkręt dziesiąty

Stoisz w lekkim osłupieniu, zastanawiając się, co skłoniło Twoich rodziców, do spotkania po tylu latach.
- Mamusiu, zlobis mi helbatki ? - Michaś wychodzi z pokoju i od razu chowa się za Twoimi nogami.
- Idź pograć na komputerze, zaraz ci przyniosę - mówisz, kucając przed nim. Uśmiecha się do Ciebie lekko, całuje Twój policzek i znika za drzwiami swojego pokoju. Mijasz gości i kierujesz się do kuchni.
- Kawy, herbaty? - odzywasz się obojętnym tonem.
- Nie trzeba - mówi Twoja rodzicielka, nadal wpatrując się w drzwi, za którymi zniknął chłopiec. W ciszy robisz herbatę i zanosisz ją Synowi. Wracasz do kuchni, gdzie dalej stoją niespodziewani goście. Gestem ręki zapraszasz ich do salonu. Siadacie na kanapie.
- Co was do mnie sprowadza? Bo raczej wątpię, że nagle przypomnieliście sobie o moim istnieniu - przerywasz niezręczną ciszę.
- Jak ma na imię ? - zapytała cicho.
- Michaś - odpowiadasz jej.
- Teraz przynajmniej wiemy, że to na sto procent nie jest dziecko Rafała - prycha Twój ojciec.  W tej chwili słyszysz dzwonek do drzwi. Patrzysz na ojca, który jak widać, niewiele zmienił się od ostatniego spotkania. Otwierasz drzwi i czujesz, jak złość przenosi się na wyższy poziom.
- Co ty tu do cholery robisz?!
- Twój tatuś mnie zaprosił - uśmiecha się sztucznie i bez pozwolenia wchodzi do Twojego mieszkania.
- Rafał! Cieszę się, że znowu cię widzę - odzywa się do niego Twój ojciec.
- Chyba sobie ze mnie żartujecie - kręcisz z politowaniem głową.
- Ola.. - zaczyna cicho matka i podchodzi do Ciebie - mogłabym poznać..
- Nie - przerywasz jej - teraz chcesz go poznać? A pamiętasz, kto mi kazał usunąć ciążę? Wiesz jak się wtedy czułam?! Nic nie wiesz do cholery! - krzyczysz, a po Twoich policzkach spływają pierwsze łzy. Po raz kolejny tego dnia, ktoś się do Ciebie dobija. Idziesz otworzyć drzwi, za którymi stoi uśmiechnięty od ucha do ucha Kłos. Widząc jednak Twoje łzy, bez słowa Cię przytula.
- Karol.. - szepczesz - mam do Ciebie prośbę.. - patrzy Ci w oczy i ociera Twoje mokre policzki.
- Dla ciebie wszystko - całuje Cię w czoło.
- Zabierz gdzieś Michała..
- Olka, cholera jasna! Zawsze byłaś nierozgarnięta, ale skoro masz gości, to powinnaś z nimi być! - wrzeszczy rozzłoszczony ojciec.
- Kto to.. ? - pyta zdziwiony Kłos.
- Rodzice przyjechali.. - Karol wyciąga telefon z kieszeni.
- Wejdź na chwilę na górę - mówi szybko i rozłącza się. Nie mija minuta, jak w drzwiach pojawia się Wrona - zabierzesz gdzieś Michałka? Obiecuję, że wszystko ci później wyjaśnię..
- Jasne - uśmiecha się. Chwilę później opuszcza Twoje mieszkanie z Blondynkiem.
- Chodź - splata Wasze dłonie i pewnym krokiem zmierza do salonu.
- Ile można czekać?! - naskakuje na Ciebie Rafał - O proszę. Przyprowadziła sobie wsparcie - zaczął się śmiać.
- Dzień dobry - wita się grzecznie. Ty jednak widzisz, z jaką złością patrzy na Twoich rodziców i Rafała.
- Dobry - mruczy niezadowolony ojciec - nie będę owijał w bawełnę. Mamy dla ciebie propozycję - mówi oschle. Widząc, że nie kwapisz się do odpowiedzi, kontynuuje - wróć z nami do Warszawy, dziecko oddaj do adopcji, zamieszkaj z Rafałem. Będzie jak dawniej.
- Żartujesz prawda?
- Nie Olu, tata mówi całkiem poważnie..
- Chyba się coś państwu w głowach poprzestawiało.
- Kim ty jesteś, żeby do nie mówić?! - ojciec wstaje z kanapy i podchodzi do Was. Chowasz się za siatkarzem.
- Przyjacielem Oli. I nie pozwolę, żeby pseudo ojciec spieprzył jej życie.
- Przyjacielem? - Rafał zaczyna się śmiać - powiedz szczerze, że znalazłeś sobie dziwkę do zaspokajania potrzeb, a nie pieprzysz farmazony - Karol już chciał do niego podejść, kiedy złapałaś go za rękę. Spojrzał na Ciebie zdziwiony. Podeszłaś do Rafała i spoliczkowałam go - głupia suka - zamachnął się i chciał Cię uderzyć. W ostatniej chwili Kłos złapał go za rękę.
- Jesteś takim kretynem, że chcesz uderzyć kobietę? - zapytał z pogardą w głosie - ładnie cię rodzice wychowali - spojrzał na Twoich rodziców - na państwa już czas, do widzenia.
Z mieszkania pierwszy wychodzi Rafał, za nim Twój ojciec. Przed Tobą stoi Twoja rodzicielka i patrzy Ci w oczy.
- Przepraszam - szepcze i również opuszcza mieszkanie.
Karol przytula Cię do siebie mocno. Teraz już nie musisz hamować łez. Płaczesz Mu w ramionach. Siadacie na kanapie.
- Wybacz, że musiałeś być świadkiem tego wszystkiego.. - pociągasz lekko nosem i patrzysz Mu w oczy.
- Nie masz za co - wyciera Twoje mokre policzki. Patrzycie sobie głęboko w oczy. Jego twarz jest niebezpiecznie blisko Twojej. Po chwili Wasz wargi łączą się w delikatnym pocałunku. Powoli badacie fakturę swoich ust.
- Fuuuuuuuuuj - dochodzi do Was krzyk Michała i śmiech Wrony. Odrywacie się od siebie. Kłos uśmiecha się do Ciebie lekko. Na Twoich policzkach pojawiają się rumieńce.
- Napijesz się czegoś? Kawy, herbaty?
- Nie, nie będę wam przeszkadzał - uśmiech nie schodzi z Jego twarzy.
- Jestem ci winna wyjaśnienia, więc nie masz wyboru..
- W takim razie herbaty, jeśli to nie problem - siada na kanapie obok Karola. Chwilę później siedzisz tam razem z siatkarzami, a Michał bawi się w swoim pokoju. Streszczasz Andrzejowi całą historię.
- Jesteś silną kobietą - przytula Cię mocno. Zdajesz sobie sprawę, że zyskałaś właśnie kolejnego przyjaciela.


________________________________________
Wlazły, Igła, Guma w kadrze! Żyć nie umierać!
No Skierko, jeszcze tylko jeden mecz! :D
Wierzę w Was! :D
a co do rozdziału.. ;p
bez ładu, bez składu, ale jest :D
Do następnego <3

Czytasz=Komentujesz=Motywujesz