Wkręt trzeci

Wertujesz kolejne strony gazety. Tak, szukasz pracy. W końcu musisz z czegoś utrzymać siebie i Syna. Nie znajdujesz niczego, co by Cię satysfakcjonowało. W końcu za 500 zł miesięcznie, nawet nie ma o czym mówić. Ledwo starczy na opłaty, a co dopiero się z tego wyżywić. Odpalasz więc komputer i papierosa i poszukujesz czegoś w internecie. Miałaś nie palić - przebiega Ci przez myśl. Wychodzisz na balkon. Nie chcesz, żeby mieszkanie przesiąknęło dymem papierosowym. Zaciągasz się.
- Ktoś tu nie umie dotrzymać słowa - odwracasz głowę i spotykasz się z zawiedzionym spojrzeniem szatyna.
- to tylko jeden - tłumaczysz się. Cholera, nie musisz tego robić!
- tylko winny się tłumaczy - wzdycha lekko - zgaś to świństwo - spuszczasz głowę i po raz kolejnym posłusznie wykonujesz polecenie - jak ty w ogóle masz na imię? - patrzy na Ciebie zaciekawiony.
- Ola - uśmiechasz się do niego lekko. Odwzajemnia gest.
- to może dasz się zaprosić na kawę, Olu ?
Nie! Nigdzie nie idziesz! To obcy facet, nie wiesz, co może chodzić mu po głowie!
- Jasne - zerkasz w stronę laptopa, który od jakiegoś czasu jest gotowy do działania.
- To może jutro, koło 15 ? Spotkamy się przed blokiem ?
- Do jutra - uśmiechasz się i wracasz do mieszkania.
Oszalałaś, kompletnie oszalałaś, Olu.


Stoisz przed blokiem, kolejny raz spoglądając na zegarek. Jeżeli w ciągu 3 minut się tu nie zjawi, wracam do domu.
- Przepraszam! Trening mi się przeciągnął - mówi zakłopotany,
- Już myślałam, że zapomniałeś - uśmiechasz się lekko - z góry mówię, że nie mam dla Ciebie dużo czasu. Za godzinę muszę odebrać Michała z przedszkola.
- Jasne - uśmiecha się - zatem nie traćmy czasu - chwyta Twoją rękę i ciągnie Cię w stronę swojego samochodu. Czujesz się dziwnie, kiedy trzyma Twoją dłoń w swojej. Kiedy docieracie do pojazdu, otwiera przed Tobą drzwi. Chwilę później siedzicie już w kawiarni. On opowiada Ci o treningach, meczach. Ty jednak niewiele mówisz o sobie.
- A tata małego nie będzie się złościł, że siedzisz tu ze mną, zamiast z nim? - zamierasz w bezruchu. Nie wiesz, co odpowiedzieć. Karol nawet nie zdaje sobie sprawy, ile sprzecznych emocji targa Tobą w tym momencie.
- nie, nie będzie - odpowiadasz wysilając się na krzywy uśmiech. Karol widząc Twoje zakłopotanie, od razu zmienia temat. Patrzysz na zegarek po czym oznajmiasz, że musisz iść po Michasia.
- poczekaj, podwiozę was - uśmiecha się do Ciebie i idzie zapłacić za kawę.
- Kalol! - mały rzuca się siatkarzowi na szyję. Gdzieś obok zauważasz, jak mały chłopiec w dokładnie taki sam sposób, jaki zrobił to przed chwilą Twój syn, rzuca się na szyję ojcu. W oczach stają Ci łzy. Na szczęście Karol trzyma małego na rękach. Nie chcesz pokazywać swoich słabości. Nie chcesz, żeby widział, jak płaczesz. Przed dwumetrowcem jednak nie zdążyłaś ukryć wilgotnych oczu. Bez chwili zastanowienia przyciąga Cię do siebie i całuje w skroń. Po Twoim ciele przechodzi ciepły dreszcz.


- to co oglądamy, młody? - Karol trzyma Michałka na kolanach, a Ty siedzisz w fotelu i widzisz, ile traci Twój syn, wychowując się bez ojca. Wzdychasz lekko. Siatkarz świetnie się z Nim dogaduje, co nie jest zbyt łatwe. Michaś z reguły nie był tak otwarty na nowo poznane osoby.
Oglądacie film. Zauważasz, że Michaś śpi jak zabity.
- Pójdziemy już - wstajesz i próbujesz wyswobodzić siatkarza z objęć Malucha.
- Nie ma mowy. Dopiero usnął. Niech się zdrzemnie - szepcze i zanosi go do sypialni. Wracając zahacza o kuchnię. Przynosi dwa kieliszki i wino.


________________________________________


Nie przyznaję się do tego o taaam ^
Przepraszam, że nie umiem wyrazić tego, co bym chciała.
To wszystko miało wyglądać zupełnie inaczej..
Ale jak zwykle, mój brak zdolności po raz kolejny wziął górę.

#10 Kurek